Η χαρά της ζωής κρύβεται στην ανακάλυψη του καινούργιου. Κάπως έτσι, τα τελευταία χιλιόμετρα δάσους που καταλήγουν στη βόρεια πλευρά της Λίμνης Κερκίνη είναι ο προπομπός όσων πρόκειται να σου αφιερωθούν με περίσσεια απλότητα. Το τοπίο έχει στηθεί ανεπιτήδευτα, με κομπάρσο την ανθρώπινη ύπαρξη και πρωταγωνιστή τη φύση σε κάθε της μορφή. Είναι ακριβώς εκείνη η εκδοχή της που θα συστηθεί στο παιδικό σου είναι, με τα χρώματα που είχες νοσταλγήσει από τότε, τις μυρωδιές που είχες ίσως ξεχάσει και σίγουρα τους ήχους που ακόμα και σήμερα δεν έχεις ακούσει.

Αρκεί να καθίσεις στην άκρη του δρόμου, στον μόλο της πλημμυρισμένης λίμνης στο Μανδράκι για να σου ψιθυρίσει η ομίχλη τα μυστικά της, να πετάξεις με τα φτερουγίσματα κορμοράνων και πελεκάνων, φλαμίνγκο και ερωδιών. συνοδεία της πανίδας που λάμνει ανάμεσα σε λιβάδια με στρωμένα νούφαρα. Η δράση διαδραματίζεται με αφετηρία το χωριό της Κερκίνης, από όπου ξεκινούν δραστηριότητες που φιλοξενούνται στη λίμνη όπως μια νωχελική βαρκάδα στο παρυδάτιο δάσος άγριας ιτιάς, κωπηλασία, ιππασία και bird-watching. O “Οικοπεριηγητής” και ο “Ιχνηλάτης” προσφέρουν σχετικά προγράμματα, τα οποία μπορεί κάποιος να γνωρίσει ακόμα πιο εύκολα διαμένοντας στους ομώνυμους ξενώνες με τζάκι και τοπικές γαστρονομικές προτάσεις.

Το τελευταίο φως της ημέρας πέφτει, οι ήχοι είναι ακόμα πιο έντονοι και η λίμνη προετοιμάζει τις συνθήκες για να γαληνεύσει τους πληθυσμούς της. Και είναι τόσοι πολλοί, ώστε να θεωρείται σήμερα επάξια ένας από σημαντικότερους υγροτόπους στην Ευρώπη, που προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες, διατηρώντας, μεταξύ άλλων, τα ίχνη των ευρωπαϊκών μεταναστευτικών διαδρομών πολύτιμων και σπάνιων πτηνών. Πρόκειται για μια εύθραυστη ισορροπία που κάθε χρόνο κρίνεται από τα καιρικά ταξίδια και τις επιθυμίες του νερού, που φθάνουν από τη Βουλγαρία και καταλήγουν στον αποταμιευτήρα, ρυθμίζοντας το τεχνητό φράγμα σε μια προσπάθεια η φύση να συνεχίσει να αναπτύσσεται εκατέρωθεν – από τη μία τροφοδοτώντας τον Σερραϊκό Κάμπο και από την άλλη κρατώντας τη στάθμη σε ικανοποιητικά επίπεδα για να μη διαταραχθεί η αρμονία του οικοσυστήματος.

Όταν η στάθμη των νερών έχει ανέβει επικίνδυνα, όλοι ζουν στα άκρα και ο ήχος στο φράγμα καλύπτει κάθετι άλλο στον Λιθότοπο. Είναι  αυτά τα νερά του Στρυμόνα που κατέκλυσαν την περιοχή, όπου στήθηκε η άλλη “Οδησσός” για την τανία του Θ. Αγγελόπουλου “Το Λιβάδι που Δακρύζει”. Σήμερα, περνώντας τα Χρυσοχώραφα και φθάνοντας στις όχθες πριν το Μεγαλοχώρι δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει όσα είχαν διαδραματιστεί τις ημέρες των γυρισμάτων, οπότε πάνω από 400 άτομα κατέφθαναν στην περιοχή καθημερινά για να παρακολουθήσουν όσα συνέβαιναν με φόντο τα 92 σπίτια του τεχνητού χωριού με το δημαρχείο, το καφενείο και την εκκλησία.

Σε αυτό περίπου το σημείο και πριν περάσεις τη γέφυρα του Στρυμόνα για τη Βυρώνεια, ακολουθώντας αντίστροφα τα νερά του Στρυμόνα, είναι πολύ πιθανό να συναντήσεις τα κοπάδια νεροβούβαλων που περιφέρονται στην περιοχή για να βοσκήσουν. Γύρω από την Κερκίνη ζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία νεροβούβαλων (περίπου 1800) από το σύνολο των 2500 που συναντώνται στη χώρα. Αν και η αναζήτηση σε εστιατόρια και ταβέρνες της περιοχής μπορεί να μην φέρει τα ανάλογα αποτελέσματα, η δοκιμή είναι πλέον εύκολη χάρη στην τυποποίηση των προϊόντων τα τελευταία χρόνια, τα οποία απέκτησαν επωνυμία και φθάνουν στα ράφια κεντρικών αλυσίδων σούπερ-μάρκετ, δίνοντας υπεραξία στις προσπάθειες των ντόπιων να παράξουν μοναδικής ποιότητας κρεατικά και γαλακτοκομικά.

Όπου και να σταθείς, νιώθεις τη φύση να σε αγκαλιάζει. Ο βόρειος ορίζοντας καλύπτεται απότομα από την επιβλητική οροσειρά της Κερκίνης ή όρος Μπέλλες, που βοηθάει έτσι ώστε να βρίσκεται η περιοχή στην υπήνεμη πλευρά του όταν πνέει βόρειος παγωμένος άνεμος. Στο ορεινό φυσικό σύνορο με τη Βουλγαρία, στις νότιες παρυφές του Μπέλλες, τα Κάτω και τα Άνω Πορρόια αποτελούν γνώριμο μπαλκόνι του, αγναντεύουν, συνομιλούν με τους οδοιπόρους και ζουν τις εποχές στην ολότητά τους.  Το καθένα με τη δική του γραφικότητα και την ιστορικότητα κτηρίων-μνημείων που πολλά έχουν να διηγηθούν, όπως στην πλατεία στα Κ. Πορρόια, όπου συναντάμε και τις ταβέρνες του χωριού. Η απανταχού παρουσία του νερού δεν ενοχλεί δρόμους, καλντερίμια και πλατείες. Πυκνή βλάστηση από πλατάνια, βελανιδιές και καστανιές οδηγούν ακόμα υψηλότερα το βλέμμα.

Μια στάση πάνω από τα Άνω Πορρόια κοντά στην “Ταβέρνα της Αλεπούς” μοιάζει με παύση σε ατμοσφαιρικό ξέφωτο ανάμεσα στις σκιές του δάσους. Στην Πλατεία, στο κεντρικό ζαχαροπλαστείο με τις τοπικές λιχουδιές μας εξυπηρετεί ο κ. Αντώνης και η συζήτηση μαζί του είναι χαρακτηριστική. Το επιβλητικό χωριό με τη μακεδονίτικη αρχιτεκτονική και το εμβληματικό ρολόι έχει απωλέσει πλέον μεγάλο μέρος του πληθυσμού του και ζει από διερχόμενους επισκέπτες, οι οποίοι έχουν λιγοστέψει τα χρόνια της κρίσης. Ακόμα και τα πούλμαν με Τούρκους τουρίστες από Θεσσαλονίκη δεν εμφανίζονται πια μετην ίδια συχνότητα στο χωριό. Ο τρόπος όμως παραμένει πάντα ο ίδιος και απαράλλακτα φιλόξενος. Αν οι καλόγουστοι πολυχώροι διαμονής και περιγήσεων στη λίμνη δεν μας ταιριάζουν, τότε σίγουρα ο “Βιγλάτορας” στα Άνω Πορρόια προσφέρει αρχιτεκτονικές και διακοσμητικές λεπτομέρεις με ανέσεις που ξεκινούν από την όμορφη αυλή του και ξεδιπλώνονται στη θέα από τα παράθυρά του.

Η ησυχία της παραλίμνιας χειμωνιάτικης αχλής κρύβει ένα μαγικό συναίσθημα απομόνωσης σε μέρη όπου σφραγίστηκε η μοναξιά και επιβλήθηκε η φύση. Επιστρέφουμε εκεί για να συστηθούμε ξανά με τον άνθρωπο που κρύβαμε πάντα μέσα μας, καθρεφτίζοντας την ψυχή στα πρώτα φεγγάρια του χιονιά, καιροταξιδεύοντας με γνώριμες παρατηρήσεις από το παρελθόν, “του ήλιου κύκλος άνεμος, του φεγγαριού χειμώνας”.