Αν και πολλά καλά νέα συρρικνώνονται και διυλίζονται στον φακό της καθημερινότητας, υπάρχουν και εκείνα που δεν περνούν απαρατήρητα. Ακόμα και με τη δύναμη της αδράνειας, ενάντια σε κάθετι μίζερο, σε συμπαρασύρουν με τη θετική τους ορμή προς τα εμπρός.Η “Mεταμόρφωση” είναι γεγονός, διήρκησε όλες αυτές τις ημέρες, φέρνοντας την Αθήνα στο κέντρο των μητροπόλεων του κόσμου. Οι νέες εγκαταστάσεις της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος άνοιξαν την αγκαλιά τους στο κοινό. Μια σειρά εκδηλώσεων στα πρώτα grand opening 24ωρα με συνεχή διάρκεια, λίγο πριν τις πρώτες επίσημες συστάσεις με παραστάσεις, αναγνώσματα, ξεφυλλίσματα και live performance, που αρέσκονται να δροσίζονται στα νερά του παραλιακού μετώπου της πρωτεύουσας και χρησιμοποιούν την τέχνη της ανύψωσης για να συνομιλήσουν με τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Μεσάνυχτα καλοκαιριού σε ένα χώρο πολυπολιτισμικής ανακάλυψης, ένα κύτταρο ενέργειας, που ζει από το πνεύμα και το νερό, αναπτύσσεται ανάμεσα στον μεσογειακό φυσικό πλούτο, ρουφάει τον ελληνικό ήλιο την ημέρα με ακόμα πιο έντονες τις μυρωδιές λεβάντας τη νύχτα. Τον πρώτο λόγο έχει ο πολιτισμός. Σειρά έχουν οι ανωδομές και οι άνθρωποι. Μπροστά στο φως και τον ουράνιο ορίζοντα, η τέχνη και η γνώση μας φέρνουν ψηλά στον λόφο, όπου συντελείται μια γιορτή συλλογικότητας από την Αθήνα στον κόσμο. Το Μαύρο Διαμάντι στο νότο… Η γεωγραφική μεταφορά της σκέψης φέρνει στο νου το όνομα της βιβλιοθήκης της Κοπεγχάγης. Η αξιοζήλευτη υπερκατασκευή του Black Diamond “σκύβει” χαρακτηριστικά πάνω από το λιμάνι και τα κανάλια της πόλης. Πράγματι, η προσθήκη αυτή στον χάρτη της Αθήνας, δεν μπορεί παρά να φέρει ακόμα πιο κοντά τις στιγμές μελέτης εκεί, στη μεταμοντέρνα επέκταση της Βασιλικής Βιβλιοθήκης με την επένδυση μαύρου γρανίτη κάτω από πολλά φιμέ τετραγωνικά μέτρα τζάμι. Η αλλαγή της χιλιετίας βρήκε τότε την πρωτεύουσα της Δανίας πιο έτοιμη να κατανοήσει κάθε πνευματική διαδικασία, που συντελείται μέσα και έξω από αυτή, καταναλώνοντας κάθε αλφαριθμητικό χαρακτήρα από τους τόμους, που απλώθηκαν στα νέα ράφια. Ο διάλογος πολιτισμού δεν σταμάτησε εκεί. Περίπου 5 χρόνια αργότερα, σηκώθηκε η αυλαία στη νέα Όπερα της Κοπεγχάγης στο νησί της απέναντι όχθης εντός της πρωτεύουσας. Δανοί αρχιτέκτονες έδωσαν σχήμα στο έργο της μουσικής και του χορού, όπως είχαν κάνει δεκαετίες νωρίτερα με την εμβληματική Όπερα του Σύδνεϋ στην Αυστραλία. Κι αν οι καρποί του πολιτισμού δεν φαίνονται την επόμενη μέρα, γνωρίζεις πολύ καλά ότι οι επενδύσεις, με στόχο τη γνώση και το πνεύμα, λειτουργούν ως καταλύτης για την προσωπική ανάπτυξη.

Η κοινωνία έχει πια ένα μεγαλοπρεπή καθρέφτη ειλικρίνειας, σε μια εσωτερική αναζήτηση του πραγματικού νοήματος, ακριβώς σε εκείνο το μαγικό σημείο τομής των ανθρώπων, της αυτο-έκφρασης και των εκφάνσεων της κοινής ζωής τους.